3.2. OSOBA GRAMATYCZNA “YOU”

W standardowej rozmowie naturalnie łatwo jest powiedzieć czy się mówi z jedną, czy więcej niż jedną osobą. Jednak zaimek you wyewoluował w taki sam kształt dla liczby pojedynczej i mnogiej. Forma jest też taka sama dla dopełnienia, można porównać frazy jak I told her bądź She told me.

Liczba pojedyncza			Liczba mnoga
Dopełnienie			Dopełnienie
Pierwsza Osoba	I	me	we	us
Druga Osoba	you	you	you	you
Trzecia Osoba	he, she, it	him, her, it	they	them

Gramatyce na pewno nie brak form. Pomyślmy o prawdopodobnej psychologicznej rzeczywistości i spróbujmy kwestię sobie wyjaśnić, gdyż nauka jest łatwa jak się materiał rozumie.

Nasze pojmowanie nie musi być uniwersalne, to znaczy, nie potrzebujemy by wszyscy wierzyli w to samo, by mieć sami pojęcie. Ludzkie pojmowanie ogółem nie jest uniwersalne.

Jak spojrzymy na kluczowe be oraz have, możemy zinterpretować zaimek osobowy “you” jako mniej więcej — “nie ja”.

Jak pomyśleć o ludzkiej historii i cywilizacji, taka ewolucja jest prawdopodobnym, całkiem pragmatycznym i dobrej jakości myśleniem. Wspomnieliśmy o ludzkim odniesieniu wewnętrznym w podrozdziale 3.1. Część 4 Podróży ma pęki czasu, gdzie owo odniesienie jest bardzo ważne, gdyż nasze gramatyki mogą się znacznie skomplikować bez tego pojęcia.

Be oraz have różnią się najbardziej dla pierwszej i trzeciej osoby liczby pojedynczej, I lub me, jak je porównać z he, she, oraz it.

---

REKLAMA

Spring Flowing Colors

Osobę gramatyczną we możemy widzieć jako połączenie osób you oraz me. Zaimka we możemy też używać jako osobowo neutralny zwrot mowy. Potrafi pomóc uniknąć spekulacji o różnicach między tobą/wami/Państwem a mną.

Autorzy skłaniają się ku temu stylowi dość często. Człowiek mógłby się czuć niezręcznie, mówiąc lub pisząc, You need to think about this, czy You need the exercise.
(Skąd mogłabym ciebie/was/panów i panie znać?)

Trzecią osobę — he, she, oraz it — moglibyśmy opisać jako “nie ty i nie ja” w liczbie pojedynczej. Różni się ona najbardziej od pierwszej osoby, zaimka I, co znalazło zastosowania w literaturze.

Inni ludzie mogliby o nas powiedzieć on lub ona, szczególnie jeśli nie będąc w kontakcie. My sami zawsze mówimy I, jako że każdy jest sam swoim najlepszym stałym towarzystwem.

Trzecia osoba liczby mnogiej they byłaby “nie ty i nie ja” w liczbie mnogiej. Mniej się wykazuje różnicą, gdyż nigdy o sobie w liczbie mnogiej dosłownie nie mówimy. Może się nam zdarzyć tylko użyć przenośni.

Angielski ma też generyczne użycie zaimka “you”. W kontekście znaczy on ktokolwiek lub każdy:
If you eat a cookie, you don’t have it for later.
Jak się zje ciastko, to się go nie ma na potem.

Codzienny angielski ma też formy jak youse, yous, bądź you’s. Zależnie od tego jak kto owo użycie rozumie, formy te mogą ujmować zaimek “you” w liczbie mnogiej, jak dla rzeczownika, bądź łączyć go z cechą liczby pojedynczej czasownika, ―s, przy zwracaniu się do jednej osoby.

Zważmy proszę, użycie to jest potoczne, jako że dokonuje “transakcji” pomiędzy częściami mowy, zaimkami i rzeczownikami lub czasownikami.

Takie “transakcje” zdarzyły się już w historii angielskiego. Aspekt Progressive da się wywodzić od Średniowiecza i rzeczownika odsłownego, na przykład
He was on reading;
(słówko “reading” jest tu formą rzeczownikową;
to gerund i odpowiada na pytanie Kto lub Co?).
He was reading;
(słówko “reading” jest tu formą czasownikową;
samodzielnie to imiesłów, a odpowiada na pytanie Co robiąc?).

Zapraszam teraz do dużej notki dla trzech ścieżek i osób,
■→3.2. SIMPLE, PROGRESSIVE ORAZ PERFECT — RAZEM.

■→Ten tekst jest też dostępny po angielsku.

---

REKLAMA

Internet Archive, repozytorium darmowych ilustracji i tekstów

■→Zapraszam do korzystania z materiałów na moim koncie←■
Plakaty są także do nabycia w internetowych sklepach.