3.2. Osoba gramatyczna ‘you’

W standardowej, twarzą w twarz rozmowie naturalnie łatwo powiedzieć czy się mówi z jedną, czy więcej niż jedną osobą. Jednak zaimek you ewoluował w taki sam kształt dla liczby pojedynczej i mnogiej. Jest on też taki sam dla dopełnienia, możemy porównać frazy jak,

I told her, —  She told me.
You told me — I told you.

Pomyślmy o prawdopodobnej psychologicznej rzeczywistości, by kwestię wyjaśnić przynajmniej samym sobie: nasze rozumienie ne musi być uniwersalne, czyli nie trzeba by wszyscy myśleli tak samo, abyśmy mieli pojęcie. Ludzkie pojmowanie ogółem nie jest uniwersalne.

Jak spojrzymy na kluczowe be oraz have, możemy interpretować zaimek osobowy “you” jako mniej więcej — “nie ja”. Jak pomyśleć o ludzkiej historii i cywilizacji, taka ewolucja jest prawdopodobnym, całkiem pragmatycznym i dobrej jakości myśleniem.

Rozwój ten nie musi oznaczać sporu. My ludzie po prostu każdy jesteśmy sobą. Nie możemy się zamieniać ciałami, na przykład. Wyobraźmy sobie Arystotelesa jak gawędzi z Platonem po spadochroniarskim skoku.

Be oraz have różnią się najbardziej dla pierwszej i trzeciej osoby liczby pojedynczej; porównajmy I lub me oraz he, she, czy it.

---

REKLAMA

Spring Flowing Colors

Zaimek we bywa też używany jako osobowo neutralny zwrot mowy, by unikać spekulacji o różnicach między tobą/wami/Państwem a mną.

Autorzy skłaniają się ku temu stylowi dość często. Człowiek mógłby się czuć niezręcznie, mówiąc lub pisząc, You need to think about this, czy You need the exercise.
(Skąd mogłabym ciebie/was/panów i panie znać?)

Trzecią osobę — he, she, oraz it — moglibyśmy opisać jako “nie ty i nie ja” w liczbie pojedynczej. Różni się ona najbardziej od pierwszej osoby, zaimka I, co też znalazło zastosowania w literaturze.

W życiu codziennym, inni ludzie powiedzieliby o nas on lub ona, nie będąc w kontakcie. My sami zawsze me lub I, gdyż każdy jest sam swym najlepszym stałym towarzystwem.

Trzecia osoba liczby mnogiej they byłaby “nie ty i nie ja” w liczbie mnogiej. Okazuje mniej różnicy, gdyż nigdy o sobie w liczbie mnogiej dosłownie nie mówimy. Może się nam zdarzyć tylko użyć przenośni.

Zaimek “they” może też współdziałać z tak zwanym generycznym “you”, gdzie sensem jest ktokolwiek lub każdy:

If you eat a cookie, you do not have it for later.
If someone eats a cookie, they do not have it for later.
Jak się zje ciastko, to się go nie ma na potem.

Tutaj zaimek they ma sens frazy “he or she”:
If someone eats a cookie, he or she does not have it for later.

Codzienny angielski ma też formy jak youse, yous, lub you’s. Zależnie od tego jak kto użycie rozumie, formy te mogą ujmować zaimek “you” w liczbie mnogiej, jak dla rzeczownika, bądź łączyć go z cechą liczby pojedynczej czasownika, ―s, aby się zwrócić do jednej osoby.

Zważmy proszę, użycie to jest potoczne, jako że dokonuje “transakcji” pomiędzy częściami mowy, zaimkami i rzeczownikami lub czasownikami.

Takie “transakcje” zdarzyły się już w historii angielskiego. Aspekt Progressive da się wywodzić od Średniowiecza i rzeczownika odsłownego, na przykład
He was on reading;
(słówko “reading” jest tu formą rzeczownikową;
to gerund i odpowiada na pytanie Kto lub Co?).
He was reading;
(słówko “reading” jest tu formą czasownikową;
samodzielnie to imiesłów, a odpowiada na pytanie Co robiąc?).

Zapraszam teraz do dużej notki dla trzech ścieżek i osób,
■3.3. SIMPLE, PROGRESSIVE ORAZ PERFECT — RAZEM.

■Ten tekst jest też dostępny po angielsku.

---

REKLAMA

Internet Archive, repozytorium
darmowych ilustracji i tekstów

■Zapraszam do korzystania z materiałów na moim koncie■
Plakaty są także do nabycia w internecie.